تأثیر لیدوکائین تزریقی بر کاهش عوارض تزریق وریدی دیازپام

¯چکیده زمینه : استفاده رایج از دیازپام وریدی در القای بی هوشی با درد و سوزش هنگام تزریق و ترومبوفلبیت بعدی همراه است. هدف : مطالعه به منظور تعیین اثر لیدوکائین تزریقی قبل از تزریق دیازپام وریدی بر میزان عوارض حاصله انجام شد. مواد و روش ها : در یک کارآزمایی دوسوکور تصادفی در سال 1379در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی کرمان، 116 بیمار بدون بیماری زمینه ای و مشکل در اندام فوقانی مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران در کلاس یک و دو بی هوشی قرار داشتند و عمل جراحی ایشان، غیر از عمل جراحی اندام فوقانی بود. دیازپام مورد نیاز جهت القای بی هوشی (2/0 میلی گرم برکیلوگرم) در دو حجم مساوی و یک دقیقه پس از دریافت 5/0 میلی گرم بر کیلوگرم لیدوکائین %1 در دست مورد و حجم مساوی آن از کلرور سدیم %9/0 در دست شاهد از طریق رگ پشت دستی چپ (مورد) و راست (شاهد) تزریق شد. میزان درد و سوزش هنگام تزریق با استفاده از یک مقیاس درجه بندی از پیش تعیین شده توسط محقق غیرمطلع از نوع تزریق ها، در هنگام تزریق داروها ثبت می شد و نیز ایجاد عارضه فلبیت توسط محقق سوم، 24 ساعت پس ازعمل مورد ارزیابی قرار می گرفت. یافته ها : 104 بیمار درجه های مختلفی از درد را هنگام تزریق دیازپام متعاقب تزریق دارونما در دست راست (شاهد) داشتند که این تعداد درمورد لیدوکائین در دست چپ (مورد) 16 نفر و این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود(001/0(p<. مقایسه ابراز شدت درد که در قالب مقیاس سه درجه ای سنجیده شد، حاکی ازکمتربودن آن در گروه لیدوکائین بود(0001/0p<). میزان شیوع عارضه فلبیت طی 24 ساعت پس از عمل جراحی 8 نفر در دست مورد و 18 نفر در دست شاهد گزارش شد(01/0p<). نتیجه گیری : هر چند نحوه اثر لیدوکائین درکاهش عوارض یاد شده مشخص نیست، ولی با توجه به یافته های این مطالعه و مطالعات دیگر، انجام این روش پیشنهاد خوبی برای القای بی هوشی راحت و کم عارضه تر با دیازپام یا داروهای همتای آن است.